NIGDY NIE BYŁEM w bibliotece Cezarego Wodzińskiego. Znam tylko kilka jej widoków, migawek utrwalonych na fotografiach, ktore można znaleźć w sieci. Na pierwszej kadr wypełnia sam Filozof, z nonszalancją palący papierosa i ironicznie spoglądający w obiektyw. Wodziński siedzi bokiem, w czerwonym swetrze, jakby oderwany przez autora zdjęcia od pracy. Tylko zerka, zdjęcie uwiecznia błysk w … Dowiedz się więcej
Rozmowa Cezarego Wodzińskiego z Krzysztofem Siemieńskim z dnia 10 marca 2010 roku. Krzysztof Siemieński: Wychowałeś się na warszawskim osiedlu przy ulicy [Juliana] Bruna, potem była podstawowka i Liceum im. Tadeusza Reytana. Pamiętasz kolegow z tych lat? Cezary Wodziński: To była fajna szkoła podstawowa i ciekawi ludzie w klasie. Potem zresztą tak się złożyło, że większość … Dowiedz się więcej
Kilka refleksji na temat globalnych dylematów zwycięskiej demokracji STO PIĘĆDZIESIĄT LAT po „Wiośnie Narodów” – szalonej eksplozji wolności, która rozniosła po Europie idee demokracji, wiele idei utożsamianych z tamtymi wydarzeniami – a także z wcześniejszą, lecz bardziej oddaloną w przestrzeni Rewolucją Amerykańską – uzyskało globalną akceptację. Wydaje się, iż po pokonaniu w trakcie tego stulecia … Dowiedz się więcej
W ALEI NA SKARPIE kilka lat temu trafiłem na olbrzymie głazy rozrzucone na placyku przed Muzeum Ziemi. Tekst na przyczepionej do ogrodzenia tabliczce mówił o tym, jak głazy narzutowe albo „eratyki” – wielkie bloki skalne oderwane od macierzystego podłoża – wędrowały wraz z całym lądolodem ku południowi i jak większe z nich, prawdziwe olbrzymy, ocalały podczas … Dowiedz się więcej
O filmie Wołyń Wojciecha Smarzowskiego DOPRAWDY TRUDNO jest rozstrzygnąć, która ze scen tego filmu jest najbardziej okrutna, gdyż mnożą się one tak szybko, że nie sposób je spamiętać, tym bardziej, że nie ma się na to ochoty. Mnie jednak najmocniej utkwił w głowie epizod z polskim oficerem, który w nieskazitelnym uniformie, lecz bez broni, bo … Dowiedz się więcej
PYTANIE czy można mówić o makiawelizmie „Solidarności”, jest przewrotne, ale i prowokujące. Każdemu, kto osobę Machiavellego kojarzy jedynie z przypisywaną mu, ale – co należy podkreślić – nigdy przez niego niewypowiedzianą maksymą mówiącą, że cel uświęca środki, już samo zestawienie „Solidarności” z tym „nauczycielem zła”, jak go niekiedy nazywano, wyda się obrazoburcze, jeśli nie bluźniercze. … Dowiedz się więcej
KIEDY PISAŁEM prawie ćwierć wieku temu List starego liberała (PP, 19/20 1993), wcale stary nie byłem. Może tego nie wiedziałem, bo byłem o pokolenie starszy od młodych liberałów, ale wcale nie o wiek chodziło, tylko o liberalizm. Bo wychowałem się jako liberał w Polsce Ludowej, ale liberalizm, w którym wyrosłem, różnił się od tego nowego … Dowiedz się więcej
NIEPODOBNA pożegnać się z kimś, kogo się nosi w sobie – nie jako wspomnienie, nie jako zacierający się z czasem obraz, ale jako swój inny początek, w którym zaczyna się moje myślenie, ale też moje życiowe zdecydowania, mój trans ku boskości bycia, moje „drugie żeglowanie”. To całe inne moje poza trywialną, nie-wydarzoną, ego-logiczną, otumanioną biegiem … Dowiedz się więcej
W 2009 ROKU ŚRODOWISKA zrzeszone w Porozumieniu Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych wystąpiły z ideą ustanowienia 1 marca Dniem Żołnierzy Antykomunistycznego Podziemia. Poparcie dla pomysłu zadeklarowały kluby parlamentarne PO i PiS. Z inicjatywą ustawodawczą w tej kwestii wystąpił w 2010 roku prezydent Lech Kaczyński, z tym że w uzasadnieniu zaproponował odmienną nazwę święta niż ta, z … Dowiedz się więcej
W OBRAZACH przeszłości przechowywanych w pamięci zbiorowej mieszają się ze sobą wyobrażenia o różnym charakterze, układając się w opowieści, które są bardziej historią lub bardziej legendami albo mitami – zależnie od tego, na ile zgadzają się z faktami, interpretacjami i ocenami ustalonymi przez profesjonalnych badaczy, a także, przez kogo, jak i po co są one … Dowiedz się więcej