Jak wygląda miasto wyłaniające się z ruin? Jak żyją jego mieszkańcy? Co słyszą w domach, zakładach pracy, na ulicach? Co jedzą, jak się ubierają, jak spędzają czas wolny? Dziesięć lat po wyzwoleniu i tuż przed odwilżą Warszawa była miastem w stanie zawieszenia. Pomiędzy traumą wojny i entuzjazmem odbudowy, pomiędzy oficjalnym optymizmem i pragnieniem wolności niezadekretowanej żadnym aktem komunistycznej władzy toczyło się życie, o którym, jak pokazuje autorka, wiemy zaskakująco mało.
W czterech rozdziałach Sylwia Chutnik opisuje kolejno: przestrzeń i architekturę miasta, przede wszystkim flagowe projekty socrealizmu; Warszawę odbieraną zmysłami, czyli jej smaki, zapachy, dźwięki i hałasy; obrazy ciała i płci w ówczesnej sztuce i ikonografii; w końcu charakterystyczne typy mieszkańców stolicy z ich obyczajami, subkulturami i obecnością w sferze publicznej.
Podążając literackim tropem Leopolda Tyrmanda, autora Złego i Dziennika 1954, czytając gazety, przepisy prawne, oglądając plakaty, zdjęcia i filmy, słuchając przemówień polityków i piosenek, autorka odtwarza codzienne życie Warszawy w jednym z najbardziej intrygujących okresów historii miasta.
Sylwia Chutnik (1979) – pisarka, publicystka, nauczycielka akademicka, działaczka społeczna i promotorka czytelnictwa. Autorka m.in. powieści Kieszonkowy Atlas Kobiet (2008), Dzidzia (2009), Cwaniary (2012), Jolanta (2015), Smutek cinkciarza (2016), zbioru opowiadań W krainie czarów (2014) oraz książki historycznej Warszawa kobiet (2011). Laureatka nagród literackich i społecznych, m.in. Paszportu „Polityki” (2008), Społecznego Nobla Fundacji Ashoka (2010), nagrody Fundacji Polcul (2011) i Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy (2018); trzykrotnie nominowana do Nagrody Literackiej Nike (2009, 2012, 2015). W 2006 roku założyła Fundację MaMa działającą na rzecz praw matek w Polsce. Jej naukowe zainteresowania dotyczą historii kobiet, antropologii miasta, pamięci kulturowej i kontrkultury kobiecej.
Codzienność Warszawy w latach 1954–1955
Sylwia Chutnik