„Krótka wycieczka” to wydana w Jugosławii w 1965 roku powieść wybitnego chorwackiego pisarza, poety, tłumacza i krytyka literackiego, Antuna Šoljana (1932–1993). Autor wykorzystuje wątek podróżowania, aby zbudować opowieść o kilkugodzinnej wycieczce przypadkowej grupy młodych ludzi – historyków sztuki, dziennikarzy, fotografów – skupionych wokół tajemniczej, obdarzonej trudną do zrozumienia charyzmą postaci, Roka. Wspólnie wyruszają w poszukiwaniu bliżej nieznanego klasztoru w interiorze półwyspu Istria. Mają się tam znajdować średniowieczne i nikomu dotąd nieznane freski. Ta na pierwszy rzut oka trywialna podróż przynosi wiele niespodzianek i rozczarowań, a poszczególni jej uczestnicy – z różnych powodów – stopniowo odłączają się od grupy. Ostatecznie tylko dwie osoby docierają do celu, ale nie jest jasne, czy ten klasztor u końca drogi to rzeczywistość, czy halucynacja. Z pewnością jednak to krótkie podróżowanie, pełne niejednoznacznych obrazów i rozważań, staje się powodem do namysłu nad ludzką egzystencją z wyraźnymi odniesieniami do tradycji kulturowej i współczesności. Droga przez kamienistą Istrię, pod śródziemnomorskim słońcem, to metafora drogi przez życie. Próżno tu szukać prostych odpowiedzi na ważne pytania, bo podczas wędrówki przeważają bezdroża.
W oryginalnej i osobliwej atmosferze powieści znajdziemy pokrewieństwa z takimi klasykami tego czasu, jak Ernest Hemingway czy Albert Camus oraz autorami amerykańskiej kontrkultury spod znaku Beat Generation (Jack Kerouac).
Posłowie do książki napisał jej tłumacz, Maciej Czerwiński.
Antun Šoljan (1932–1993), chorwacki poeta, pisarz, tłumacz i krytyk literacki. Jeden w głównych inicjatorów zmian paradygmatów estetycznych w chorwackiej literaturze na początku lat 50. XX wieku (od nazwy czasopisma „Krugovi” – członek tzw. generacji krugovašów). Modernizacja ekspresji literackiej dokonuje się u Šoljana zarówno na poziomie formy wyrazu, jak i doboru tematyki. Podobnie jak wielu pisarzy ze swojej generacji, Šoljan wyzwala literaturę od dyktatu legendy wojennej, a w ślad za tym – wprowadza do niej nową wrażliwość i otwiera ją na nowe horyzonty. Jego proza koncentruje się na jednostce, nie na grupie; eksponuje sceptycyzm, a nie optymizm charakteryzujący pokolenie piszące o wojnie; stawia akcent na wieloznaczność, nie na schematyzm. Dylematy jego bohaterów dotyczą życia codziennego, ale przy tym odnoszą się do ważkich filozoficznych pytań, wpisując się w ducha epoki powojennej w literaturze zachodniej.
