Mag z Kremla w samej tylko Francji sprzedał się do tej pory w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy, a prawa do zakupu tej powieści kupiło kilkadziesiąt krajów. Tytułowym bohaterem owej fikcji historycznej jest Wadim Baranow, reżyser teatralny i producent popularnego reality show, którego zbieg okoliczności czyni głównym socjotechnikiem odpowiedzialnym za sukces Putina. Baranow to postać inspirowana Władysławem Surkowem, rzeczywistym radcą Kremla, który zrozumiał, że ludziom nie tyle potrzebna jest polityka, ile mitologia; nie „ciepła woda w kranie” – lecz poczucie wyjątkowości. Dlaczego subtelny artysta i poeta, jakim był Baranow, zostaje konstruktorem społecznej rzeczywistości, w której nie ma miejsca na zniuansowane myśli i subtelne uczucia?
Obok postaci wymyślonych spotkamy na kartach powieści te znane z pierwszych stron gazet: między innymi Borysa Bierezowskiego, Eduarda Limonowa, Jewgienija Prigożina, Michaiła Chodorkowskiego…
Powieść da Empoliego, pisana przed wybuchem wojny w Ukrainie, obejmująca okres od wojny w Czeczenii, przez igrzyska olimpijskie w Soczi, po inwazję na Krymie, dotyczy wprawdzie rosyjskiego aparatu państwa, ale w istocie jest medytacją nad uniwersalnym mechanizmem władzy, tak bardzo potrzebną i aktualną w świecie ogarniętym nacjonalistycznymi populizmami, którym sprzyjają nowe technologie.
Mag z Kremla w 2022 roku został wyróżniony Nagrodą Akademii Francuskiej, znalazł się też w finale Nagrody Goncourtów.
To najlepszy debiut, jaki czytałem, od czasów Łaskawych Jonathana Littella.
Frédéric Beigbeder
