„Moja Polska – Moi Polacy” – bardzo mnie cieszy, że niemieccy i polscy czytelnicy, którzy sięgną po tę książkę, nieźle się zdziwią. Długo nie mogłem się zdecydować, czy omawiając książkę o polsko-niemieckim sąsiedztwie ostatnich dekad sięgać po alegorię ogrodu. Sam bowiem wolę przyrównywać stosunki polsko-niemieckie do piłkarskiej murawy – także dlatego, bo tę trzeba regularnie … Czytaj dalej
Fundacja Pogranicze – nie byłoby świata, tego zaułka w galaktyce gdzie możliwa jest miłość, bez małych centrów świata. Wielkie centrum kiedyś było, jedno, przed czasem. Pamięć o nim śpi w wygnaniu człowieka, w śmierci zwierząt i w milczeniu roślin, w skorupach rozbitego naczynia, w iskrach światła skrytych w ciemnej materii, w cierpieniu istnienia. Nasz kosmos … Czytaj dalej
NIGDY NIE BYŁEM w bibliotece Cezarego Wodzińskiego. Znam tylko kilka jej widoków, migawek utrwalonych na fotografiach, ktore można znaleźć w sieci. Na pierwszej kadr wypełnia sam Filozof, z nonszalancją palący papierosa i ironicznie spoglądający w obiektyw. Wodziński siedzi bokiem, w czerwonym swetrze, jakby oderwany przez autora zdjęcia od pracy. Tylko zerka, zdjęcie uwiecznia błysk w … Czytaj dalej
Rozmowa Cezarego Wodzińskiego z Krzysztofem Siemieńskim z dnia 10 marca 2010 roku. Krzysztof Siemieński: Wychowałeś się na warszawskim osiedlu przy ulicy [Juliana] Bruna, potem była podstawowka i Liceum im. Tadeusza Reytana. Pamiętasz kolegow z tych lat? Cezary Wodziński: To była fajna szkoła podstawowa i ciekawi ludzie w klasie. Potem zresztą tak się złożyło, że większość … Czytaj dalej
Kilka refleksji na temat globalnych dylematów zwycięskiej demokracji STO PIĘĆDZIESIĄT LAT po „Wiośnie Narodów” – szalonej eksplozji wolności, która rozniosła po Europie idee demokracji, wiele idei utożsamianych z tamtymi wydarzeniami – a także z wcześniejszą, lecz bardziej oddaloną w przestrzeni Rewolucją Amerykańską – uzyskało globalną akceptację. Wydaje się, iż po pokonaniu w trakcie tego stulecia … Czytaj dalej
W ALEI NA SKARPIE kilka lat temu trafiłem na olbrzymie głazy rozrzucone na placyku przed Muzeum Ziemi. Tekst na przyczepionej do ogrodzenia tabliczce mówił o tym, jak głazy narzutowe albo „eratyki” – wielkie bloki skalne oderwane od macierzystego podłoża – wędrowały wraz z całym lądolodem ku południowi i jak większe z nich, prawdziwe olbrzymy, ocalały podczas … Czytaj dalej
O filmie Wołyń Wojciecha Smarzowskiego DOPRAWDY TRUDNO jest rozstrzygnąć, która ze scen tego filmu jest najbardziej okrutna, gdyż mnożą się one tak szybko, że nie sposób je spamiętać, tym bardziej, że nie ma się na to ochoty. Mnie jednak najmocniej utkwił w głowie epizod z polskim oficerem, który w nieskazitelnym uniformie, lecz bez broni, bo … Czytaj dalej
PYTANIE czy można mówić o makiawelizmie „Solidarności”, jest przewrotne, ale i prowokujące. Każdemu, kto osobę Machiavellego kojarzy jedynie z przypisywaną mu, ale – co należy podkreślić – nigdy przez niego niewypowiedzianą maksymą mówiącą, że cel uświęca środki, już samo zestawienie „Solidarności” z tym „nauczycielem zła”, jak go niekiedy nazywano, wyda się obrazoburcze, jeśli nie bluźniercze. … Czytaj dalej
KIEDY PISAŁEM prawie ćwierć wieku temu List starego liberała (PP, 19/20 1993), wcale stary nie byłem. Może tego nie wiedziałem, bo byłem o pokolenie starszy od młodych liberałów, ale wcale nie o wiek chodziło, tylko o liberalizm. Bo wychowałem się jako liberał w Polsce Ludowej, ale liberalizm, w którym wyrosłem, różnił się od tego nowego … Czytaj dalej
NIEPODOBNA pożegnać się z kimś, kogo się nosi w sobie – nie jako wspomnienie, nie jako zacierający się z czasem obraz, ale jako swój inny początek, w którym zaczyna się moje myślenie, ale też moje życiowe zdecydowania, mój trans ku boskości bycia, moje „drugie żeglowanie”. To całe inne moje poza trywialną, nie-wydarzoną, ego-logiczną, otumanioną biegiem … Czytaj dalej